برای فانوس دریایی روز جمعه و شنبه

1)
تو روزهای تاریک
تو لحظه های تاریک
تو اعماق تاریکی
داری غرق میشی، داری فرو میری
هربار دستت را میگیره و میاره به سمت نور
هربار نور محو یه فانوس دریایی را نشون میده و میگه از اینم رد میشیم و میرسیم به نور

2)
از اصفهان که داشتم میرفتم تهران برای این دو روز، بی حس بودم و فرو رفته بودم تو دل تاریکی، سیاه و غمگین و سرد و بی حس بودم
رفتم و اروم شدم
رفتم و نور فانوس دریایی را نشونم داد
رفتم و ساعت هایی فک نکردم که تو این دنیام
فکر نکردم به هیچ چیزی
تو لحظه بودم و کنار اون و همین اهمیت داشت

3)
رفتم و ادم های درجه یک تیم ام را دیدم و دورشون بگردم برای این همه درجه یک بودن شون. حلوایی که با دستام درست کرده بودم را بردم براشون ( خیلی خوب نبود و لی با دستای خودم درست کرده بودم)

4)
من برگشتم اصفهان حالا و نمیدونم قراره چیکار کنم
هیچ برنامه ای ندارم برای اتفاق های روبرو  قرار شد سخت نگیرم
ساعت های کمی کار میکنم و مهم ترین تسک ها حالا خیلی بی اهمیت به نظرم میان

5)
من نمیدونم که کی و کجا بالاخره به یکی از این فانوس های دریایی میشه رسید و دیگه نترسید
اما فعلا که فقط این نور محو و کوچولو که اون بهم نشون میده تنها چیز زندگیمه که داره بهم جهت میده
من از همیشه بیشتر ترسیده ام و ضعیفم ولی دارم ادامه میدم

7)
7 شیرین و تازه و عجیب و قشنگ بود.

امروز عصر میشه یک هفته که بابا نیست

حس حقارت میکنم

از دلسوزی آدم ها حالم بهم میخوره

حس شکست میکنم

تو مراسم علی وایساده بودم بعد از دکترهای تهران که گفتن پیوند، گفتم من نمی‌خوام اینجا وایسم. حالا امروز همونجا نشسته بودم و مراسم بابا بود

حس ضعیف بودن میکنم

انگار که دیگه نمیتونم محکم قدم بردارم

قبلا به پشتوانه بابا قدم برمیداشتم

بابا غرورم بود

بابا همه اعتماد به نفسم بود

حالا حتی توان قدم برداشتن تا سر خیابون را ندارم

از شبی که از شیراز اومدیم، زیر هجوم جای خالیش له شدم.

برای این همه درجه دوم بودن برای پدرم.

برای 

همه فرم های رضایتی که این ۳ماه امضا کردم و هربار گفتن بگو پسرش یا برادرش یا پدرش بیاد امضا کنه و من جواب دادم: پسر نداره، تو این شهر غریبیم و کسی جز من نیست که امضا کنه.

سکانس هایی که زندگی میکنیم

وقتی داری یه فیلم نگاه می‌کنی نمیدونی که سکانس های این فیلم هم یه روزی ممکنه واقعی بشن

فیلم که داری میبینی تو اون موقعیت را از بیرون نگاه می‌کنی و فکر می‌کنی من اگه تو اون موقعیت بودم چیکار میکردم

یکشنبه، من پیمان معادی بودم تو اون سکانس که پدرش را رو‌ ویلچر برده بود حموم و زیر دوش تو بغل پدرش گریه میکرد.

سایه مرگ و تجربه های جدید

این مدت سایه مرگ همه جا دنبالم بوده و من خیلی نزدیک تر و زلال تر زندگی کردم.

خیلی عجیبه که هرچقدر سایه مرگ سنگین تر میشه، بیشتر شجاع میشم و بیشتر عاشق میشم و بیشتر تجربه میکنم و عطشم برای هر تجربه از زندگی برای هر نفس کشیدن برای هر سالاد خوردن حتی، بیشتر میشه.

دقیقه به دقیقه اش داره پر از چالش و سختی و عجیب و شیرین و تازه و متفاوت میگذره.

تصمیم های عجیب و متفاوت میگیرم، رو لبه های مرگ و زندگی دارم راه میرم و هربار نمی‌دونم چی میشه و چی جلوی راهم هست.

تو همیشه میدونی که مرگ همیشه هست، میدونی که خودت، عزیزانت قراره که بمیرن ولی وقتی نزدیک سایه اش قرار میگیری وقتی به هرچیز چنگ میزنی که یه نفس بیشتر فقط بمونه وقتی هرکاری میکنی که اتفاق نیوفته، تجربه هر لحظه از زندگی متفاوت تر میشه

دیگه نمیخوای هیچ فرصتی را برای زندگی و تجربه هاش  از دست بدی.