زمان بیکرانه را تو با شمار عمر ما مسنج

یکشنبه هفته پیش وقتی اسم زهرا را رو گوشیم دیدم که داره زنگ میزنه هیچ فکر نمیکردم تا امروز قرار هست که این همه " زندگی " کنم.

مامانبزرگم فوت کردن و من تا شب خودمو رسوندم اصفهان. الان دیگه مامانم خیلی تنها شدن و این غم انگیزه.

جمعه مراسم هفتم شون بود و اوضاع عجیب شد.

سایه جنگ مشابه شهریور برگشت. حسی که بیشتر از همه اذیتم میکنه "کنترل نداشتن" روی کیفیت زندگیمه.

در مواجهه عمیق با مرگ درمواجهه با جنگ و خشم نفرت، من امید دارم و سعی میکنم روتین زندگیم را ادامه بدم. کورسی که راجع به Tiny ML شروع کرده بودم را ادامه میدم، زبان فراسنه تمرین میکنم و اخبار دنبال نمیکنم.

به این فکر میکنم که زندگی در این لحظه ای که نفس کشیدم چه طعم و رنگی داشت و بیشتر زندگی را لمس میکنم.

به قبرها که خیره شده بودم بیشتر به این پی بردم که فرصت اندکی برای زیستن دارم و در هر تاریخ و جغرافیایی حیات داشتن، غنیمته.