بعضی چیزهای از دهن افتاده مثلا یا سرمای به جان نشسته

مثلا چایی که میریزی داغ است کمی صبر میکنی تا بشود خورد اما تو این فاصله هزار فکر به مغزت هجوم می اورد و تو به پنجره خیره شده ای و چایی کم کم سرد میشود و از دهن می افتد به اصطلاح و تو همچنان غوطه ور در سیل افکارت هستی که ناگاه زنگ تلفن به صدا درمیاید و تو به خود می ایی میبینی دو ساعت چایی در دست خیره به پنجره بوده ای. تلفن را دست به سر میکنی و چایی را با شوق فراوان میخوری . انگار که سرما به جان چایی نشسته باشد و تو این سرما را به شوق میخوری. بعضی چیزها به اصطلاح از دهن که می افتند طعم بی نظیرتری دارند. مثلا پیتزا را که از دیشب مانده بگذاری در یخچال صبح  به جای قالب پنیر جعبه پیتزا را می کشی بیرون و مینشینی یخ یخ با لذت وصف ناپذیری میخوری . یا مثلا قورمه سبزی مامان که ترشی و اش میزان است را شب از یخچال درمی اوری و یخ یخ میخوری. اینها سباستین لذتشان دو چندان شده است با این سرمایی که به جانشان نشسته است. بعضی چیزها هم مثل همین پیتزا و چایی و قورمه سبزی است مثلا کتاب تست قرابت معنایی کنکور پر از شوق است و پر از نشاط زدن تست های قرابت معنایی با اینکه از کنکورم  دو سالی گذشته و این سرما به جانش نشسته و خوشمزه ترش میکند. میدونی دیگر با عطش و تند تند تست هایش را نمیزنم که بعد بروم به درس دیگری برسم نه. اینبار مینشینم و لقمه به لقمه مزه مزه اش میکند. بعضی افراد هم باید بگذاری از دهن بیوفتند و سرمایی به جانشان بنشیند و بعد بشینی لقمه به لقمه مزه مزه شان کنی بعد میبینی که همه ی غذاها سردشان از گرمشان خوشمزه تر نیست و فقط طیف خاصی از این غذاها ( چیزها و افراد) این ویژگی را دارند بعدا حواست جمع میشود که هوای این از دهن افتاده ها را داشته باشی :) 

خیالی که می نوازد ذهنت را . مشت میزند بر دهانت یا بشنویم از اصفهانی

درِ این دالان چندسانت در چندسانت را که ببندی سباستین .. ذهنت بیشتر قوای پرواز میگیرد. سکوت سنگینی را حکم میکنی بر قلمروی زبان و دهانت و این میشود بهای آزادی بیشتر ذهنت . بیشتر و بیشتر پر میکشد خیالت و تا افق ها پرواز می کند . محمد اصفهانی انگار که از جان من میخواند . غمی اشفته . نمیدانم چه میخواهم بگویم.
بشنویم از محمد اصفهانی -دردگنگ-

این روند عنوان گذاری پست ها را از رادیو پای(telegram.me/PIERADIO) گرفته ام. اگر اهل پادکست هستید بشنویدش. خوب است :) 

وقت هایی که نمیتوانم روی کارهایم تمرکز کنم می ایم اینجا و این پراکندگی های ذهنی را که واریانس و انحراف معیار بسیاااار زیادی هم دارد را مینویسم و میروم گاهی اوقات اصلا از رویش هم نمیخوانم برای همین غلط های تایپی زیاد میبینی سباسیتن .  گاهی حوصله میکنم و میایم اصلاحشان میکنم اما گاهی بیخیالش میشوم تو هم کمی بیخیالی طی کن سباستین . این روز ها زیاد سخت میگیری... مثلا قرار بود کتاب هایم را زود زود تمام کنم اما خب کمی این روزها حوصله به بیش از خواندن چند صفحه نمیرسد .

یک چیزهایی در خاطر ادم میماند که باید تلافی کند یا زنجیره را قطع نکنیم

پیش نوشت1: اینجا میتوانم با احتمال 99درصد بگویم که کسی هویت واقعی مرا نمیداند پس اینکه این پست را مینویسم که جلب توجه کنم و منافعی کسب کنم از اساس تئوری بی بنیادی محسوب میشود.

پیش نوشت2:یک حلقه ی زنجیر طول  بسیار ناچیزی نسبت به کل طول زنجیر دارد ولی ویرانی کل زنجیر وابسته به تک تک حلقه های ناچیز است پس وجود زنجیر به وجود حلقه های ناچیز( یا بخواهیم بهتر بگوییم اندکی بیش از ناچیز) وابسته است.

چند روزی از خوندن این پست لافکادیو میگذشت. امروز در بی آر تی( اتوبوس های تندرو ) خسته و له نشسته بودم و از کلاس ا س ک ر چ و پس از از سر و کله زدن با حدود 50 بچه ی 11 و12 ساله به خونه برمیگشتم . اونقدی خسته بودم که حوصله موزیک گوش دادن را نداشتم و فقط داشتم با گوشی لوپ بازی می کردم. چندتا ایستگاه بعد یه خانومی با یه بچه بقلش سوار شد و بقل من نشست . ایستگاهی که باید پیاده میشدم رسید و اتوبوس خیلی شلوغ بود اگه میخواستم پا شم و پیاده شم چون وضعیت صندلی های اتوبوس طوری بود که اون خانوم با بچه هم باید پا میشد تا من بتونم پیاده شم یه نگاه به وضعیت کردم و بی خیال شدم. گفتم هر موقع اون خانوم پیاده شد منم پیاده میشم و از اونجا دوباره با اتوبوس برمیگردم. همون موقع داشت پست لافکادیو تو ذهنم مرور میشد. اینکه من کار خاصی نکردم فقط نذاشتم زنجیره قطع بشه . شاید اون خانوم هیچوقت نفهمه که من این کارو کردم و اصن حالا کار خاصیم نکردم ولی اگه هر بار که از این موقیعت های کوچیک کوچیک پیش میاد همین پست لافکادیو گوشه ی ذهنم باشه و یادم نره حیلی خوبه. اینکه من هیچوقت قطع کننده زنجیره خوبی نباشم اصن مهم نیست که اندازه اش چقدره. یه زنجیر حلقه های کوچیک داره حلقه های بزرگ هم داره مهم اینکه حلقه ها باشن. 

happysad

عنوان فاقد هرگونه فاصله است . درستش هم همینه. اگه شرایط بده اگه مشکل هست زانو غم بقل گرفتن و غر زدن چیزیو حل نمیکنه. ادم باید یه طور خوشحالی ناراحت باشه . زندگیه دیگه ناراحتی داره غم داره اما باید یه طور خوشحالی غصه خورد . از توی شاعرها فروغ را دوست ندارم . فروغ فرخزاد غمگینه یه جور غمگینی ناراحته برا همین نمیخونمش. اما فریدون فرخزاد را دوس دارم . کسی که سطح اطلاعاتش واقعا بالا بود. نگرش سیاسی و اعتقاداتش را کاری ندارم به من ربطی نداره ولی از اون کسایی بود که به نظرم یه جور خوشحالی غمگین بود. البته به سن منم که قد نمیده از شعر و اهنگاش و کلیپ ها میگم که قبول دارم ناقصه و حالا اصن این یه مثال بود . سباستین منظور حرفمو فهمیدی؟ درگیر مثال نشو جانم . :) خلاصه که سباستین به نظرم یه جور خوشحالی ناراحت بودن خوبه . coldplayهم به نظرم یه جور خوشحالی غمگینه. شل سیلور استاین هم به نظرم از اون ادمای خوشحال غمگین بود . ینی اصن عکس عمو شلبی را که میبینی سبایتسن عمرا از رو عکس تشخیص بدی که شاعر و نویستده کودک باشه ولی واقعا که عمو شلبی خیلی مهربونه . اولین کتابی که ازش خوندم یک زرافه و نصفی بود و از اون به بعد بود که عمو شلبی هم شد برای من از اون عمو های خوشحال ناراحت .

21مرداد1395

فصل اول:

پروژه ای که تو دانشگاه داریم انجام میدیدم یه روند سینوسی داره ینی یه جاهاییش واقعا خوب پیش میره ولی یه جهایی اصن خوب پیش نمیره مثل نقطه ای که الان توش گیر کردیم. تیم خوبیه . دانشگاه برام یه جای اروم و لذت بخش نیت ادمای درونش هم تا حدود زیادی ادم هایی نیسن که بخوام از وقت گذروندن باشون احساس خوبی داشته باشم ولی این تیمی که الان هست تا یه حدودی خوبه ولی همچنان حالم از فضای به اصطلاح اکادمیک ( که خیلی خیلی بیشتر به یک مهد کودک شبیهه) بهم میخوره و اصن کی میشه دو سال دیگه تموم بشه :| 

فصل دوم:

روند مطالعه خوبه. جاناتان مرغ دریایی را شروع کردم. کتاب خوبیه . تموم که شد حدس میزنم امشب تموم بشه پس مربوط بهش را میذارم تو خورجین.

فصل سوم:

کلاس های مدرسه تا حدودی خوب پیش رفت اونی نبود که دلم میخواست ولی خب تا یه حدودی بچه ها زحمت کشیدن و خوب جمع شد هنوزم ادامه داره البته  ولی محتوا را بستیم دیگه

فصل سوم:

امشب شهاب بارون برساووشی . به رسم هر سال با رفقا قراره شب بیداری و گپ زدن از طریق چت و اس ام اس داریم . رسمی که این چندسال گذاشتیمش و بمون خوش گذشته :)))

فصل چهارم:

کلاس های خانه خوب پیش رفت . ینی یکم فراتر  از انتظارم بود فک نمکیردم از پس بچه های 11 و 12 ساله بربیام و خب خداراشکر خوب بود . این چندجلسه اخرهم ایشالا به خوبی تموم بشه :))

واقعیت یک خیال یا خیال یک واقعیت

اومون را نوشته ی ویکتور پلوین و ترجمه ی خووووب پیمان خاکسار از نشر چشمه

کتاب یکم برای من کسل کننده شروع شد روند خوبی داشت و عالی تموم شد . شاید دو هفته ای گوشه ی اتاق بود و هربار رغبت میکردم دو صفحع بخونم و بعد پلک هام سنگین میشد اما واقعا یک چهارم اخر کتاب خیلی خوب بود و کتابو زمین نذاشتم بازم یه تیکه هاییشو عکس گرفتم و میذارم و این به دلیل خستگی( شما بخونین گستردگی :)) من باشه من مثل " وبلاگ دچار باید بود" حال ندارم بنویسم تیکه های قشنگو ( از همینجا خدا قوت به اقای دچار:)) 

 

چگونه معده ی خودرا گول بزنیم؟

انبوهی از سبزیجات مختلف را هرجور که مایل هستید و اصلا بدون توحه به معیار های زیباشناختی خرد کنید و ان را در یه کاسه بزرگ بریزید( یکی از ترفندها همین است که اصلا مهم نیست محتوا چقدر است فقط کاسه باید بزرگ باشد) کمی چاشنی(ابغوره.سرکه.ابلیمو یا هر عصاره دیگری که از میوه ها میگیرند ) به ان بیافزایید بعد به سراغ یخچال بروید مثلا میبینید مادرجانتان خیلی خود جوش یک قابلمه عدس پخته است در یحچال گذاشته از برای هیچ و شما میگویید حیف است و اصلا 100ها مقاله در باب ارزش غذایی عدس در ذهنتان مرور میشود ( این بماند که اصلا تا بحال در عمرتان درباره هیچ نوع ماده ای و ارزش غذاییش سرچ نکرده اید)  عدس را به مخلوط می افزایید و با لذتی وصف ناپذیر که انگار دارید یک دوبل برگر میل میکنید کاسه را در اغوش میگیرید و با یک قاشق رو کاناپه وِلو می شوید . کاسه به انتها میرسد شما هنوز از لحاظ روانی خودرا یه گرسنه می یابید اما معده شما گنجایش هیچ چیز دیگری ندارد و لذا شما یک عدد سیرِ گرسنه اید که خب این موحب شادمانی است چرا که طی یک فلسفه ای که خودتان دارید و اصلا انقد چرت است که فقط خودتان پیرو این مکتب هستید ; مواد کمتری را صرف بیهوده کرده اید. در این فلسفه من معتقدم که وقتی خورشید دارد یک کاری میکند که مهم است و حداقل اندازه یک همسایگی به شعاع اپسیلون (که این مقدار اپسیلون بسته به آن کار دارد) روی سیستم اطراف خود تاثیرگذاراست. لیاقتش بهترین غذاهاست و اصلا هیچ عذاب وجدانی از بابا غذا خوردن ندارد چرا که در تلاش است این غذا را به چیزبهتری تبدیل کند (غذا در فرایند هضم و جذب به انرژی بدل میشود و خورشید را در فکر کردن بهتر و انجام بهتر کارها یاری میرساند) اما وقتی هیچ اثری روی سیستم ندارد باید کمترین و بیخود ترین مواد را مصرف کند ( مثلا همین سبزیجات و کرفس و اینها که در م

قابل حجمی که دارند هیچ انرژی تولید نمی کنند و شما صرفا سیر میشوید) در اخر میخواهم بگویم سباستین حواست به اینها که میگویم هست؟؟؟ نیمی از تابستان رفت :))

شاید یه روزی پیداش کنم شایدم نه ولی میدونی از جستجو کردن دست نمیکشم

آدم های مختلف دیدگاه های متفاوتی دارند. اگه تو اصفهان زندگی کرده باشین متوجه میشین که عموم تفکر اینجا اینه که از یه راه مطمئن به یه جایگاه مطمئن برسی و دیگه از اون به بعد سعی کنی فقط قلمرو ات را تو اون جایگاه وسیع تر کنی . یه محافظه کاری پیشفرض تو اکثر مردم اصفهان دیده میشه. البته نمیگم ریسک پذیری پایینه . نه . ولی همیشه با سنجیدن همه جوانب ریسک میشه. ( تو پرانتز میگم که این چیزی که دارم میگم فقط برداشت منه و شاید اصلا در واقعیت اینجوری نباشه و اصلا هم قصدم نکوهش یا تایید این دیدگاه نیست و اصلا هم سعی ندارم یه نسخه بپیچم برا همه . اصلا میخوام یه چیز دیگه بگم)

خلاصه میخواستم بگم که به نسبت جمعیت کمتر به آدم هایی برخورد میکنین که به اصطلاح " از این شاخه به اون شاخه " پریده باشن. اما خب مگه کجای این فلسفه ی " از این شاخه به اون شاخه پریدن" اشتباهه؟ به نظرم اگه ما در انتهای هر شاخه بایستیم شایده بقیقه شاخه ها به نظرمون دور بیایند و اصلا گمان کنیم که شاید متعلق به درخت دیگه ای هست ولی هر چه به تنه درخت نزدیک میشیم میبینیم که این شاخه ها چه وحدتی باهم دارند. برای من ادبیات از سینما لاینفک به نظر میرسه . ریاضی از زیست شناسی همینطور . نمیشه جداشون کرد. گه گاهی از بیرون فیدبک میگیرم که " وقتتو تلف نکن و انقد از این شاخه به اون شاخه نپر" با خودم فک میکنم من که دارم راهمو میرم چی میگن اینا. میدونی سباستین من شاید هیچ برنامه مشخص و ثابتی برای 2سال آینده ام نداشته باشم اما میدونی یه چیزی را خوب میدونم . میدونم که باید تجربه کرد باید جستجوش کرد باید پیداش کرد *چیزی که تو را به وجد میاره و چشم هات برق میزنه وقتی انجامش دادی* راه سختیه چون هیچ gps را نمیتونی پیدا کنی که تورا به اونجا راهنمایی کنه. تو فقط یه سری نشونه های گنگ و نامفهوم گه گاهی تو راه پیدا میکنی که حتی بعضی هاش کد شده است و باید ساعت ها وقت بذاری و بخونی تا بفهمی و دیکد کنی ولی یه حسی درونت تو را راهبری میکنه . باید پیداش کنی * چیزی که میشه نقطه عطف* نقطه عطف میدونی یعنی چی سباستین؟ نقطه عطف یعنی جایی که تقعر تابع عوض میشه . ینی خیلی فرقشه قبل نقطه عطف و بعد نقطه عطف. 

عکس از من :)

با اینا تابستونو سر میکنم

اول از همه این لینک اینکه بازی از کجا و کی شروع شد. 

تابستون جدا از کار و پروژه ای که هست به شدت مطالعه و نرخ فیلم دیدنم رفته بالا(البته دقیق بخوام بگم تابستون من از فرجه ها شروع شد و امتحانا هم یه بخش کلا خیلی کمی از زمانم را میگرفت . درس هایی که دوست داشتمو تو طول ترم خونده بودم و درس هایی که دوست ندارم هم که میشه چیزی حدود نصف واحدام را در حد پاس شدن میخونم که بره)

کتاب های خوبی خوندم و فیلم های خوبی دیدم.

+ حالا شاید از نظر بقیه خوب به نظر نرسن ولی من به کتاب یا فیلمی میگم خوب که بم تجربه بده و مرزهای ساختار ذهنیم را بشکنه و وسیع ترش کنه.

کتاب های پیشنهادی:  

مراسم دست قطع کنی در اسپوکان ( نمایشنامه نوشته مارتین مک دونا) ، اومون را (  نوشته ویکتور پلوین) ، ناتور دشت ( از سلینجر. کتابی که دوبار پشت سرهم خوندمش و تاثیر گذارترین قسمت هاشم تو این پست گذاشتم)

فیلم های پیشنهادی:

memento( از کریستوفر نولان) ، zootopia( انیمیشن ) ، mad max ( اخرین نسخه ای که ازش اومده. با دقت ببنید و فک کنید درباره اش و بعد اگه خواستین نقد ها را هم درموردش بخونید) ، room( که بر اساس یه کتاب نوشته شده و اون کتاب هم اصل داستانش برگرفته از حقیقت بوده. به شدت فیلم خوبیه . نگاه ها و دیالوگ های پسربچه فیلم خیلی حرف توش داره)

سریال: زیاد حوصله سریال دیدن ندارم اما mr.robot تنها سریالی که میبینم و بعضی حرفایی که میزنه حرفایی که بش رسیده بودم و ... 

یه قسمت جدید تر از مستر هولدن میخوام اضافه کنم=)

 وبلاگ های پیشنهادی:

طرح از یک زندگی 

دچار باید بود

حافظه هیچ چیزی را مطلقا حفاظت نمی کنند

دیروز به تماشای ممنتو( اثری از نولان) گذشت و امروز هم به غرق شدن همراه دوری در اقیانوس و پیدا شدن گذشت( انیمیشن finding dory) . توجهم بیشتر و بیشتر به حافظه  و فراموشی جلب شد. اینکه ممکن است اصلا آدمی فراموش کند فراموش کردن را ؟ یا فراموش کند به یاد آوردن را؟ حافظه ی خوب اصلا چیز خوبی نیست سباستین . گوش میدهی جانم؟  این روزها بیشتر و بیشتر سعی میکنم فراموش کنم رفتارها و حرف ها را ولی شب که میشود این غروب لعنتی که میرسد انگار خروار خروار خاطره و حرف و نقل و فکر بیاید آوار شود در این مغز من. خروار خروار خاک را دیده ای با کامیون خالی میکنند و اگر یک تنگ ماهی کوچک آن زیر باشد چگونه دفن میشود. به همان سان .خروار خروار فکر را خالی میکنند و ماهی قرمز کوچک ذهن مرا دفن می کنند. این فکرها فکرهای خوبی نیست. این فکرهای تنفر می زاید از این آدمیان.  

فصل دوم:

قرن بیست و یکم . هه مسخره است خیلی خیلی مسخره است. گذشت این همه ساز از تمدن و پیشرفت در همه زمینه ها هنوز هم باید آمار گرسنگی این همه بالا باشد؟

فصل سوم:

کتاب پشت کتاب . فیلم پشت فیلم . انداختن خودم میان متفاوت ترین ادم ها تا بیشتر بشناسم بیشتر ببینم بیشتر بشنومم هر آن چیز که اندکی بوی حقیقت بدهد. دروغ نباشد . سرگرمی نباشد. از سر وا کردن نباشد. میگویند فلسفه نخوان بحث فلسفی راه نیانداز حوصله نداریم. می گویند اخر خل میشوی. میشود نگویید یا کمتر بگویید اینها را .

فصل چهارم:

ریاضی، فیزیک، زیست ، فلسفه یا هر کوفت دیگری که در شاخه علم میگنجد داری به یک سمتی میرود. ینی شما یک قطره اب را تصور کن اسمش را میگذاریم علم وقتی میچکد به سمت های متفاوتی پخش میشود .حال اگر زمین شیب دار باشد به سمت شیب جاری میشود . من میگویم این علم در سراشیبی حقیقت قرار دارد. اما اگر دانشمندان احمقی پیدا شوند که سعی در طی مسیر در خلاف جهت شیب داشته باشند آن وقت باید دید برآنید نیرو به کدامین سمت است.

فصل پنجم:

آنچه که همه از همه چیز میفهمیم تنها یک سری تغییرات مواد شیمیایی در بدنمان است. حالا 7میلیارد ادم ایا ممکن است درک واحدی از یک معقوله داشته باشند ؟ خیر. پس چه چیز را میتوان به طور مطلق حقیقت خواند؟ اگر حقیقت یکتا نباشد پس به ناچار دارای اشکالی است که قطعا یکدیگر را نقض میکنند و این خلاف ذات حقیقت است. 

فصل ششم:

باید دید. باید شنید. باید خواند. بیشتر و بیشتر و بیشتر ....... باید پیدا کنم چگونه درست اندیشیدن را.. چیزی که نه در مدرسه اموختم و نه در دانشگاه حتی ذره ای میتوان یافتش. باید جای دیگری باشد.