حس کشف یه دشت بکر از ته ذهنت

فلسفه ی مرگ و زندگی به اندازه عمر انسان روی  این کره خاکی قدمت داره.فلاسفه زیادی سعی کردن هرچندناقص بش جواب بدن و کمتر میشه فیلسوفی راپیدا کرد که درباره این موضوع حرف نزده باشه. اما من عقیده دارم که همه  ی ادم ها تعریف ویژه ای از این فلسفه دارن که برخلاف تضادی که بین این تعریف ها وجود داره نمیشه گفت که یکی غلط و دیگری درسته و این تناقض هرروز و هرروز برقراره. به نظر من نبودن در مقابل بودن نیست بلکه نبودن جزئی از بودنه. حالا اینکه چقدر این مزخرفات من به درستی نزدیک اند و این صوبتا بماند. ولی باورم اینه که ادم ها به دنیا میان تا یه رسالتی را که به عهدشونه انجام بدن. سختی کار اینجاس که باید بگردی ببینی رسالتت چیه . خورشید بدون من و با من هرروز طلوع میکنه .زمین بدون من و با من هرروز به دور خودش میچرخه و هرسال به دور خورشید میگرده .همه ی هستی بدون من و با من ادامه داره . این وسط اون چیزی که متمایز میکنه زمان بودن من و نبودن منو همون رسالت منه. گاهی وقتا یه فیلم رسالت یه کارگردانه ، یه کتاب رسالت یه نویسنده، نجات جون یه بیمار رسالت یه پزشک ، بخشش نیمی از یک نان در عین احتیاج رسالت مقدس یک انسان ، بخشیدن یه نگاه زیبا نسبت به زندگی رسالت یه معلم ، ساخت یه قطعه موسیقی رسالت یه موسیقیدان و... اینکه بگردی ببینی استعدادت چیه و تو مسیر درست قرار بگیری و درست تو مکان و زمان مناسب تصمیم درست بگیری و بتونی رسالتت را انجام بدی برای من میشه تموم فلسفه زندگی. تو این مسیر یه نفر همیشه صندلی کمک راننده نشسته و با یه لبخند میشه تموم دلخوشیت تموم ارامشت . اینکه حواسش هست یه موقع هایی که حواست نیست پاشو میذاره رو ترمز و میگه جانان من حواستو جمع کن . میشه ابی رو اتیش دلهره هات . 

اینا را گفتم که بگم من هنوز مطمن نیسم تو مسیر درستی قرار گرفتم یانه اینکه این راه که میروم به ترکستان است یا تاکستان. 

پ.ن: اگه یه مسله ای فقط بین دو نفر هست ینی فقط بین دونفر باید باشه .بلندگو دست نگیر و به عالم و ادم گزارش نده مومن... کار درستی نیست بری برا یکی از دوستان مشترک همه چی را ناقص تعریف کنی و جلب ترحم کنی که منو تحت فشار قرار بدی از طریق اون دوست مشترک. اینطوری فقط بیرون اومدن از این بن بست را مشکل تر میکنی و اعتماد منو کمتر ... اعتمادی که بعید میدونم دیگه برگرده و رفیقی که بش اعتماد نداری ینی کشک ... خلاصه که مومن جار نزن 

چک بی محل

حالم گرفتس مثه " کسی که رو حسابی که رو رفیقش و رفاقتش باز کرده چک کشیده و حالا چکش پاس نشده " . یه موقعی برای یه ادمایی معرفت میذاری و براشون از خیلی چیزات میزنی اما بعد خود اون طرف با پشتکار فراوان بهت اثبات میکنه که لیاقتشو نداشته و نداره و هر چی هم خودت سعی میکنی نشنیده بگیری بعضی حرفا و بعضی کارا را اما همچنان طرف کمر بسته که بزنه نابود کنه این رفاقتو و یه حرفایی میزنه که خیلی برا ادم سنگینه .حرفایی که زخمش به جان ادم میمونه و در عین ناباوری بعدش میگه " مگه چی گفتم"... بعد این وسط میای 1001دلیل میاری برا خودساده ات که رفیق ات تنهات نمیذاره حواسش بت هست و اینا .......... و اینجاست که زیرپات خالی میشه ..اینجاست که حماقت میشه اسم رفاقت بیشتر اینجاست ک خود احمقت را هزار بار سرزنش میکنی و بعد وقتی میای فک میکنی میبینی که نه تو مقصری نه اون بنده خدا فقط اینجا تو زیاده روی کردی که حساب رفاقت روش باز کردی. از اینکه حواسم به رفیق و رفاقتم بود وجدانم راحته که چیزی کم نذاشتم که زیادم گذاشته ام. از ایینکه موقع سختی ها بودم کنارشو .موقع سختی هام پشتمو خالی کرد یه دنیا دلم گرفته اس.

پ.ن: صریحا دارم درباره ب.م مینویسم

پ.ن2:این پست از مستر نیما خیلی به حال و حسم نزدیکه

پ.ن3:ماه رمضون امسال ابستن حوادث و اتفاقای خوبیه برام 

جهانی به انتظار نشسته است...

بعد از دوترمی که امسال مثلا از دانشجوشدنمان گذشت .فهمیدم که اینکه اینهمه برا کنکور خودمونو خفه کردیم که "مثلا" یه دانشگاه و رشته خوب قبول شیم همش تاحدودی الکی بوده. دانشگاه مسخره است یا شاید بهتر بخوام بگم "یه غول خرفت احمق است" اساسا به این نتیجه رسیدم که سیستم اموزش عالی کشور وضعش بدتر از اموزش و پرورشه یعنی داغااانه . اینکه ملت حالا دارن تو سرومغز خودشون میزنن که رنک بشن که برن از این مملکت تاسف برانگیزه .افتضاحه . منظورم اصلن این نیست که بچه ها مقصرن نه به هیچ وجه هرکسی دنبال زندگی بهتره و اساسا به من ربطی نداره که برا چی دارن از این مملکت میرن (با تمام قلبم از خدا بهترین هارا براشون میخوان :)) بحثم سرسیستم اموزشیه بحثم سر جو دانشگاهه بحثم سر "خوب نبودن حالمونه" . سر اینکه من متولد دهه هفتاد چقد وایمیسم پای مملکتم چقد فکر و ذکرم اینکه مملکتمو اباد کنم . میدونی اینایی که دارم اینجا میگم یه مشت اراجیف و شعاره ... واقعا شعاره ....یه سری حرف مزخرفه که داره با هربار دیدن عکس رو مخم رژه میره :|||

یه لیوان چایی تو خونه جدید...

الان سکانس اول فیلم اینطوریه که شخصیت اصلی داستان بعد از اسباب کشی تو خونه جدیدش میون یه عالمه کارتن نشسته رو یه کاناپه و یه لیوان چایی دستش گرفته و زل دره به قاب عکسی که از یکی از کارتن ها زده بیرون و داره به بحرانی که پشت سر گذاشته و همه ی خاطرات این چندسالش فکر میکنه. میدونی اخه وقتی ادم یه چیزی را ازدست میده بیشتر بهش فکر میکنه و یه تیکه از مغزت مدادم بت میگه که " لیاقتشو نداشتی . قدرشو ندونستی " و خدا میدونه که چقد سخته رژه رفتن این کلمات تو مخ ادم.... زنگ درو میزنن شخصیت اصلی به خودش میاد و میبینه هوا که اول سکانس نزدیکای غروب بود حالا تاریک شده و چایی تو دستش یخ کرده . بلند میشه که بره درو باز کنه. یه نگاهی به دور و اطراف میندازه تا کلید چراغو پیدا کنه اخه هنوز به خونه جدید عادت نداره هنوز به خیلی از چیزای جدید زندگیش عادت نداره . بالاخره چراغو روشن میکنه میره ببینه پشت در کیه. درو که باز میکنه با یه لبخند روبرو میشه که بعد از احوالپرسی و این حرفا معلوم میشه که یکی از  همسایه هاس و بعد از کلی احوالپرسی و تعارف و این بساطا بشقاب کیک که معلوم بود خونگی هم هستا میده به شخصیت اصلی داستان و کار به خداحافظی میکشه .... درو که میبنده میاد تو اشپزخونه و یه چایی دیگه دم میکنه به این فکر میکنه که گذشته ها متعلق به گذشته ان ... باید بیشتر تو حال زندگی کنه چونکه زندگی خیلی زود مثل یه لیوان چایی همین الان سرد میشه و از دهن میوفته....

حس و حالی که بالا توصیف کردم حال الانه منه که دارم اولین پست تو خونه جدیدم با یه لیوان چایی مینویسم

پ.ن: از امکانات بیان راضیم ... دسش درد نکنه:))