اوقاتی که برای رسیدن به پرواز در عجله نیستم و زودتر میام فرودگاه، می‌شینم و آدم‌ها را تماشا میکنم. به جزئیات بی‌نظیر حل مسئله در خانواده‌ها، آدم‌های تنها و کارکنان فرودگاه نگاه میکنم. 

هربار به نظرم میاد موفق‌ترین شیوه برای مواجهه با آشوب (نام دیگر زندگی) پذیرش سیال بودن است.

 پذیرش قطعی نبودن، پذیرش گذرا بودن، تلاش برای رند نظرباز بودن.

 اما حالا تلاش اصلی این جاست که چه تمرین‌هایی میشه کرد که روان و سیال شد و ماند؟