بگو از نور بگو

صدای پرنده ها از حیاط خونه مامانبزرگم میاد. تنها نشستم و بعد از اینکه از صبح داشتیم کار میکردیم که فقط بالا بمونیم و در دسترس باشیم، دارم به این فکر میکنم که این روزها شاید که خاطراتی میشن که بعدا برای هم تعریف میکنیم.

درگیر پارادوکس عجیبی هستم، از حرص بیشتر زندگی کردن لبریزم ولی همین لحظه الان را کمتر زندگی میکنم. کمتر توجه میکنم که همین نفس الان هم که هست، غنیمته.

ش.ش امروز صبح که زنگ زد خیلی نگران بود. دیشب اوضاع خوبی نبوده و ترس و تجربه تلخی داشته. من اون لحظه قلبم درد گرفت که پیشش نبودم و نتونستم آرومش کنم. دلم میخواست فقط دستش را میگرفتم و بهش میگفتم "درست میشه همه چیز". نشد و نتونستم.

برای روزهای ساختن و نامید نشدنی که تو راهه

برای آرامشی که خودمون میسازیمش

برای روزهای روشن آینده

زمان بیکرانه را تو با شمار عمر ما مسنج

یکشنبه هفته پیش وقتی اسم زهرا را رو گوشیم دیدم که داره زنگ میزنه هیچ فکر نمیکردم تا امروز قرار هست که این همه " زندگی " کنم.

مامانبزرگم فوت کردن و من تا شب خودمو رسوندم اصفهان. الان دیگه مامانم خیلی تنها شدن و این غم انگیزه.

جمعه مراسم هفتم شون بود و اوضاع عجیب شد.

سایه جنگ مشابه شهریور برگشت. حسی که بیشتر از همه اذیتم میکنه "کنترل نداشتن" روی کیفیت زندگیمه.

در مواجهه عمیق با مرگ درمواجهه با جنگ و خشم نفرت، من امید دارم و سعی میکنم روتین زندگیم را ادامه بدم. کورسی که راجع به Tiny ML شروع کرده بودم را ادامه میدم، زبان فراسنه تمرین میکنم و اخبار دنبال نمیکنم.

به این فکر میکنم که زندگی در این لحظه ای که نفس کشیدم چه طعم و رنگی داشت و بیشتر زندگی را لمس میکنم.

به قبرها که خیره شده بودم بیشتر به این پی بردم که فرصت اندکی برای زیستن دارم و در هر تاریخ و جغرافیایی حیات داشتن، غنیمته.