I know I'll be alright
But I'm not tonight
I lost a friend
I lost my mind
زیر هجوم این حس، این درماندگی، این گریه های مادرم
دفن میشوم، ناتوان و فلج میشوم، توانایی برقراری ارتباط با آدم ها را از دست میدهم
هنوز هم دستام را نگاه میکنم که خالی ان، همان هایی که با آنها دست های پدر را گرفتم و گفتم از این روزهای سخت عبور میکنیم و نکردیم. ماندیم.
همان هایی که همان شب که از شیراز که برگشتیم، نشان زهرا دادم و گفتم دست خالی برگشتم.
زندگی گاهی واقعا بی‌رحمه...این روزها هم که اکثرا بی‌رحمه. نمیدونم انگار فقط برای آرزوها و عزیزان باقیمانده باید ادامه داد اگرچه همون ادامه‌دادنش هم بی‌رحمانه به نظر میرسه. هممون ناراحتیم این روزا ولی تو چه روزای سخت‌تری رو داری میگذرونی مهسا:( کاش زمان زودتر بگذره و سنگینی دردا قابل تحمل‌تر بشه.
کاملا حق داری خیلی ناراحت باشی و اصلا هم لوس نیستی...درسته این اتفاقیه که برای خیلیا افتاده و می‌افته ولی بعد از وقوعش تقریبا هیشکی سریع باهاش کنار نمیاد.
یکی از دلایلی که تمایل دارم زندگی پس از مرگ وجود داشته باشه اینه که امید دیدن دوباره عزیزان از دست رفته رو تا حدی حفظ کنم.
