- مهسا ماکارونی فر
- جمعه ۱۸ آبان ۹۷
- ۰۵:۰۰
- ۱ نظر
دلی به روشنی باغ ارغوان دارم
که با طلوع، صدا میکند هزاران را
و چشم های من، آن چشمه های تنهایی ست ... .
و به دست سوخته نیلوفران رود آرام
و پای به فَلقی سبز ...
وه، چه بیدارم!
شکوه قله، چه بیهوده است
و این سلوک حقیر،
برای رفتن، باید همیشه جاری بود
و در تمامی ظلمت
شکوه سرخ گلی شد.
م.آزاد