بدون مرز

مثل یه گرگ چندروزه حمله کرده ام به یه کالکشن از 2تا خواننده ی مصری و لبنانی و هر ثانیه از زیبایی موسیقی شون به وجد میام.

کالکشن قبلی که بهش حمله ور شده بودم از یه رپر فرانسوی بود.

و این یعنی دنیا کوچکتر از ان است که مرز بندی اش کنیم.

و من مادر همیشه نگران انها هستم که تباه نشوند

کلی فکرمیکنم و کلی خلاقیت به خرج میدم و در بحر مکاشفه و مراقبه مستغرق میشم تا یک تکه کلام جدید ابداع کنم و بعد با کلی ذوق میرم در همه جمع ها اونها را استعمال میکنم و با شوق خاصی فرو میکنم تو چشم و چال بقیه :)) تا اینجا مسئله عادیه و حس خاصی نداره ولی بعدددد....

مشاهده میکنم که چند روز بعد افرادی همون تکه کلام را در حال استعمال هستند که من براشون نگفته بودم ؛ یه بررسی انجام میدم میبینم که با واسطه چند دوست مشترک این تکه کلام از من به اونها رسیده تو همین نقطه است که احساس میکنم فرزندانم از من زاده شده اند و هریک راه پیشرفت خود را در پیش گرفته اند.

برای ثبت در تاریخ

بالاخره اولین مسابقه رسمی اسکواشم را بردم :)))) ولی دقیقا بعدش باخت مفتضحانه ای را پشت سر نهادم:)) تبریک به جامعه ورزشی. تبریک به خودم. افرین مهسا جون =))

صدایت

چمران از جنس آمصطفی اش ،

این ارامش تو منبعش کجاست؟

این صبر و صبر و صبرت را از که وام مگیری

این متانت و خصوع تو

این از دنیا بریدگی ات ،این مناجات دوست داشتنی ات

این صدا صدا صدا صدایت ...

به رنگ وبوی حادثه ای

همون لحظه که شاعر میگه : نشسته ام به انزوا 

همون لحظه را شما بردار به اندازه 8ساعت و 37دقیقه کش بده، برس به حال من

قدر من اگر جبر تو نباشد گله دارم

برای شب هایی که پناهم میشود این یک جلد قران مشکی

برای شب هایی که سهم دست هایم میشود این تسبیح ناشمارا 

برای شب هایی که فارغ از مال و غذا و کافئین میشوم 

برای شب هایی که تمام مساحتم خلاصه میشود در سجاده پدر

برای این شب ها دعای ویژه ای بلد نیستم و بد به حال من بعد از این همه سال!

برای این شب ها خودم را کم می اورم چه برسد به یاد برای بقیه و بد به حال من برای این همه خودپسندی!

برای همه این هیچ چیزها 

برای همه این فارغ شدن ها

برای همه این نخواستن ها

کلا سخت نگیریم ، جدی هم نگیریم

یه برنامه برای زندگیم داشتم که هیچی طبق اون پیش نمیرفت ، از یه جایی رهاش کردم و شروع کردم فقط به قدم بعدی فکر کردن. دیگه خودمو رنده نکردم که چرا فلان موقعیت جور نشد و بهمان وضعیت به شرایط مطلوب نرسید . یه جایی شروع کردم اون قصر ایده ال گرایی را خراب کردن و عوضش یه کلبه واقع گرا ساختم. موثرترین راه برای رسیدن به این موقعیت فکری ، همین سفر رفتن های ماجراجویانه بود. هر سفر یاد گرفتم که تو لحظه درست ترین تصمیم را بگیرم ، یادگرفتم که گم شدن وسط ناکجا اباد میتونه بهترین تجربه زندگیت باشه. این سفر ، عصر روز اول ، ما گم شدیم! از مسیر GPS خارج شده بودیم، هوا رو به تاریکی بود ، پس همونجا کمپ کردیم. فردا هوا مه و بارون و باد بود و خطای GPS تو این شرایط بیشتره، برگشتن و پیدا کردن مسیر کلی انرژی مون را میگرفت ؛ تصمیم گرفتیم همین مسیر پیش رو را بریم و ببینیم از کجا سر در میاریم و رفتیم. هیچوقت نمیدونستیم قراره چنین منظره های شگفتی ببینیم ، هیچوقت نمیدونستیم این سفر میتونه انقدر جادویی باشه.
گاهی با خودم میگم که زندگی هم میتونه همینجور باشه ، من فقط باید تصمیم بگیرم که قدم بعدی را درست بردارم و مقصد چی؟ با قدم های درست مقصد جای درستی خواهد شد. چه کسی ملزم کرده که من حتما در مختصات x  بایستم؟ هرچندوقت یکبار بایدبه خودم یاداوری کنم که این چارچوب های فکری دست و پا گیر را بشکنم.

از اینجا شروع کردیم

جایی که گم شدن اغاز شد

همسایه ها

اون دیواری که میبینید مرز ایران و ارمنستانه

ارس ِ شگفت انگیز

حیدر بابا

تو اتوبوس تبریز نشسته ام و خوردم به یه کالکشن از اهنگ های ترکی و عربی که وسطاش مدرن تاکینگ هم پلی میشه:)) به به . 

دستت دردنکنه اقای اتوبوسی:))

چنگال نمیبرم!

اول با خودت میگی خب یه چنگال که وزنی نداره ، با خودم میبرمش. بعد با همین استدلال یک سری چیز های چنگال گونه را میگذاری رو میز تا  بعد در کوله جایشان دهی.
اما ساعت از 2که میگذرد و داری با تکلیف fpga کلنجار میروی، چشمت می افتد به همه چنگال گونه های روی میز و با خودت فکر میکنی که بدون چنگال هم میشود غذا خورد بدون فلان چیز هم میشود 3 روز دوام اوردم، آن یکی بهمان چیز را هم میتوانم با خود نبرم و... اینجور میشود که سبک تر میشوی.
اگر عارفانه تر به این قضیه نگاه کنیم، میشود یک چیزی در این حد که " سنگ ریزه های کوچک کوله بار زندگی ات را باید دور بریزی ، بدون آن ها هم میشود طی مسیر کرد و سبک تر راه را پیمود" .

خلاصه که خمارکش مفلس شراب زده و اینا

ارتباط بیش از حد با آدم ها سمی است! این را جدی میگویم. 

از یک جایی به بعد معاشرت زیاد با ادم های غریبه و ناشناس فقط فرسایش روحی و ناامیدی می اورد. حتما یک چیز نابی درتنهایی بوده که اعتکاف و ذن و عزلت و گوشه نشینی را باب کرده!